Hondenras Doberman: karakter, aard, geschiedenis en eigeschappen


  • Levensverwachting: 10 tot 13 jaar
  • Karakter: Gehoorzaam, onbevreesd, intelligent
  • Schofthoogte: 66 tot 68 cm
  • Gewicht: 34 tot 41 Kg
  • Kleuren: zwart, roodbruin, hertenkleur

Doberman

Aard en karakter

De Doberman heeft een vriendelijk en aanhankelijk karakter en staat ook open voor kinderen. Hij heeft het liefst zijn meester of zijn familie voortdurend om zich heen; alleen wanneer hij alleen gelaten of opgesloten wordt, kan hij het agressieve karakter ontwikkelen dat hem zo vaak wordt toegeschreven. Hoewel de Doberman op jonge leeftijd vaak ronduit autoritair gedrag vertoont, is hij loyaal aan zijn meester wanneer hij goed geleid wordt en is hij in staat zich aan elke nieuwe situatie te onderwerpen.

De Doberman is altijd open-minded en nieuwsgierig. Hij raakt opgewonden van elke nieuwe ontdekking buiten en komt vaak pas terug als hij zich door zijn meester achtergelaten voelt. Als waak- en beschermhond, vertoont de Doberman onbevreesd gedrag en een bereidheid om zijn eigendom of territorium te verdedigen tegen elke prijs. Hij heeft een gemiddelde irritatiedrempel en toont zijn bezitterigheid bij het geringste geluid met ontblootte tanden en borstelige vacht. De Doberman wordt niet alleen gekenmerkt door zijn moed en onverschrokkenheid, maar bewijst zich in het dagelijks leven ook als een onvermoeibaar werkpaard met een hoge actiebereidheid.

Interessante feiten over de voeding van de Dobermann

Kent u de voedingsbehoeften van uw Doberman? Dit hangt af van 9 voedingsrelevante factoren. Deze omvatten leeftijd, gewicht, grootte en activiteitsniveau, gezondheidsstatus en allergieën.

Activiteiten met de Doberman

Ondanks zijn aanhankelijke aard is de Doberman geen gezinshond in de ware zin van het woord, want hij vereist veel aandacht, beweging en vooral kennis van het karakter van dit ras. Maar voor hondenkenners die weten hoe ze met hem moeten omgaan op een manier die bij zijn soort past, blijkt hij in alle situaties een trouwe metgezel te zijn. Vanwege zijn volgzaamheid en betrouwbaarheid wordt hij vaak opgeleid als gezelschapshond die nooit zijn belangstelling voor zijn taak verliest, zelfs als steeds dezelfde procedures worden gevolgd. De Doberman toont bijzondere toewijding als onverschrokken waak- en beschermhond, die de hem toevertrouwde personen of bezittingen op indrukwekkende wijze verdedigt.

Oorsprong & Geschiedenis

De Doberman dankt zijn naam aan de eerste bekende fokker van het ras, Friedrich Louis Dobermann. De ontvanger van belastingen en beheerder van de knuppelwerf woonde van 1834 tot 1894 in Apolda, Thüringen, en was ook werkzaam als hondenvanger van de gemeente. De Dobermann is ontstaan uit het fokken van bijzonder scherpe honden, waaronder de zogenaamde slagershonden bijzonder belangrijk waren. De Dobermann werd gefokt als werk- en boerderijhond, die voornamelijk werd gebruikt als herders-, politie- en jachthond. Hij is officieel erkend als politiehond in Duitsland sinds het begin van de 20e eeuw en werd al vroeg een gendarmehond genoemd vanwege zijn speciale geschiktheid voor politiedienst.

Raskenmerken Dobermann

In de classificatie van de grootste kynologische overkoepelende organisatie “Federation Cynologique Internationale” behoort de Dobermann tot groep 2 “Pinscher en Schnauzer, Molosser en Zwitserse Berg- en Veedrijvershond” en daarin tot afdeling 1 “Pinscher en Schnauzer”. De ideale grootte van een volgroeid dier is 68-72 cm voor mannetjes en 63-68 cm voor wijfjes, met een gewicht van 40-45 kg voor mannetjes en 32-53 kg voor wijfjes.

De Doberman is middelgroot en, ondanks zijn elegante lichaamslijn, sterk en gespierd gebouwd. De lichaamsbouw lijkt bijna vierkant, vooral bij mannen. De Doberman heeft een trotse houding en een vastberaden uitdrukking, daarom wordt hij vaak genoemd als de ideale hond. Hij is gefokt in de kleuren zwart en bruin. In beide gevallen vertoont de Doberman een karakteristieke roestkleurige bles die scherp afgetekend is en voorkomt op de snuit, de wangen, de keel, de borst en boven de ogen. Verdere aftekeningen zijn te zien op de poten en middenvoeten, de achterpoten, alsmede op de zitbeenknobbel en de anus.

Het hoofd van de Doberman is even sterk en gespierd als de rest van het lichaam. Van bovenaf gezien komt hij overeen met een stompe wig, zonder dat hij uitsteekt. De Doberman heeft een sterk ontwikkelde snuit met goed sluitende lippen. De middelgrote ovale ogen zijn over het algemeen donker van kleur, maar kunnen bij bruine dieren iets lichter zijn. De oren zijn middelmatig groot en hoog aangezet. In het verleden werden de oren van de Doberman vaak gecoupeerd, d.w.z. op een lengte geknipt die in harmonie is met het hoofd. Intussen is het afsnijden in Duitsland en in veel Europese landen verboden; veel dieren hebben echter nog steeds de kenmerkende rechtopstaande oorvorm.

De Doberman vertoont in de bouw een opgaande gebogen lijn met een rechtopstaande houding. De ruglijn, vooral bij reuen, wordt bepaald door de duidelijk vooruitstekende schoft. De Doberman heeft een korte, stevige en goed gespierde rug en een even sterke lendenpartij. Het kruis loopt nauwelijks waarneembaar af tot aan de staartbasis; de staart zelf is hoog aangezet en bij vele dieren kort gecoupeerd, evenals de oren. De onderste profiellijn is duidelijk verhoogd van het borstbeen tot het bekken. De Doberman heeft sterke, evenwijdige achterpoten; de voorpoten zijn bijna verticaal.

Recent Posts